Anında modunuzu yükseltin

Cosmopolitan/Işık Cansu Canayak

Anında Mod Yükselticiler”. Kötü zamanlarımızda bize iyi gelen şeyler; bu yazı onlar hakkında. Bu, buzdolabının üzerine yapıştırılan yazılardan biri. 870 bölüm cinayet dizisi izlemek, saçlarımızı kırptırmak, şuursuzca saatlerce yürümek gibi... Eğer sonunda size iyi geliyorsa listenizde neler olduğu kimin umurunda?

Her türlü halet-i ruhiyeyi, yani ruh halini en iyi dile getiren hep Sezen Aksu olmak zorunda mıdır? Hemen Şarkı Söylemek Lazım adlı parçasının sözlerine gidelim hadi. Çünkü yazıda tam da bundan söz ediyor olacağız. Sezen, avaz avaz, çığlık çığlığa şarkı söylüyor rahatlamak için; peki, şarkı söyleyemeyen bizler ne yapıyoruz hayat zorlaşınca, çıkmaz sokaklarda soluksuz kalınca? Azalınca manadan, seyyar sevdalarda parçalanınca? Bildiğin çektiğine yetmeyince?

Söyleyelim: Herkes kendi elleriyle yarattığı, iyi geldiğini test edip onayladığı sığınaklarına kaçıyor. Çünkü ya oraya kaçılacak ya da akıl baştan gidecek. Sıkıntı, stres ve belirsizlikler omuzlarımıza abandığında durum vahim sahiden. Eğer bilerek veya bilmeyerek kendimizi geçici yollarla tamir edip yatıştırmazsak bu hayat geçmez. Şöyle bir durup düşünün: Berbat bir gün. Ofiste hiç hak etmediğiniz bir muamele gördünüz. Görüştüğünüz sevgilimsi kişiyi aradınız, size meşgul tonu verdi; geri de aramadı sonra. Sevgilinizle tartıştınız, adam asla değişmiyor. Ne gidiyor, ne kalabiliyorsunuz. Arafta beklerken ayarlarınız bozuldu. Bu kredi kartları nasıl ödenecek, büyük muamma. Beklediğiniz parayı alamadınız. Ailenizle tartıştınız. Konu hâlâ neden evlenmediğinizdi. Falan filan, vesaire... Şimdi ne olacak? Kendinizi ne yaparken görüyorsunuz bu akşam? Merak ettik biz de, evet. Ve Cosmopolitan kadınlarına sorduk. Gördük ki, sığınaklarımızda kesişim kümeleri var. İşte bu yazı onları not düşmek için...

Ben komiser ışık: Madem öyle, işe kendimden başlayayım. Bana “Komiser Işık” derler arkadaşlar! Dünyada sanmam ki benim kadar kriminal dizi izleyen biri olsun... Her şey, bundan yedi sene önce, bana düşündüğüm o kötü şeyleri düşündürtmeyecek, aklımı alacak, beni yoracak bir şeyler aramamla başladı. Ve iş çığrından çıktı. Şöyle söyleyeyim; bugün 12 ayrı kriminal dizi takip ediyorum. Tabii arşivdeki tüm sezonlar da tarafımca izlendi. Her an hızımı alamayıp olay yeri inceleme uzmanı olabilirim. Çünkü insan izlerken kesinlikle soruşturma tekniklerini/ püf noktalarını öğreniyor. Ne zaman bir şeyi daha fazla düşünmek istemesem kendimi tırnaklarımı yiyerek cinayet çözmeye çalışırken buluyorum. Bitmesin istiyorum, gerçek hayat biraz daha beklesin. Ben bunu seçtim ama siz elbette bunu apayrı diziler üzerinden yapıyorsunuzdur!

Yolların efendisi: Nişantaşı Valikonağı Caddesi’nden Tarabya Büyük Otel’e, arada bir bardak su bile içmeden yürüyen bir arkadaşımız var. Şuursuzca arkandan silahlı adamlar kovalıyormuşçasına, bastığın yeri parçalarcasına yürümek... Öyle iki arkadaş yan yana, çekirdek çitlerken yapılan yürüyüşlerden değil... Bacaklarınız titreyene, kızarana, kaşınana kadar. Sonra eve bitmiş halde gelip bir duş aldığınız, telefonunuza bakmadan günü kapattığınız geceler. Uykuya dalmayı kolaylaştırıyor bu kadar yürümek, koşu bandı da olur.

Bu kulaklıklar da olmasa: Özellikle de ofis ortamında her derde deva. Yanınızda sinir bozucu şekilde sakız çiğneyen biri mi var? Tak kulaklığı, aç müziği. Hiç haz etmediğiniz biri avaz avaz ne kadar popüler olduğunu mu anlatıyor müritlerine? Tak. Bugün şu koca dünyada olmak istediğiniz en son yer burası mı? Tak. Kim olduğunu hatırlamak mı istiyorsun? Kendine kaçman mı lazım? Tak. Elbette sevdiğiniz müzik her ne ise onu dinlersiniz ama bizden tavsiye: Elvis Presley, Frank Sinatra, Louis Armstrong ve Edith Piaf, ruha her daim iyi geliyor! Hele de Noel zamanı şarkıları... Romantik ve sıcaklar. Hayatın çok daha iyi olabileceğini hatırlatıyorlar insana.

Tumba yatak: Şebnem Ferah, bir şarkısında “uyuyup huzur buldum bazen” der. Bu sıkıntı uykularında bulduğumuz şey huzur mu yoksa gerçeküstü-David Lynch ile Salvador Dali arası yorucu rüyalar mı, belli değil ama uykuya kaçmak geçerli bir hareket, evet. Uykusuzluk çekmek huzursuzluğun ne kadar göstergesiyse, çok ve yersizce uyumak da öyle. Fiziken uykunuz olmasa da bu dünya için “bekleme” tuşuna basıp, bilinmeyen bir aleme doğru kaçma fikri uykunuzu getiriyor zaten. Beyin böyle güçlü bir makine! Ve ışıklar kapanır. Telefon sessize alınır. Dualar edilir. Tumba yatak yapılır. Uyanınca her şeyin daha güzel olması umulur. Uçuşa geçilir.

Su gibi aziz ol: Zaten dörtte üçümüz sudan; kanımızı, canımızı kendisine borçluyuz. Herhalde bir parçası olduğumuz için bize bu kadar iyi geliyor. Her biçimiyle rahatlatıp yatıştırıyor. Mevsim yaz ise kötü bir günde deniz kadar iyi gelen bir şey var mı? “Şifa niyetine yüzmeli” der anneannem. Onlar bu hayatı çözmüş zaten. Havuz da hiç fena değildir. Duşa girmek, küveti suyla doldurup gözlerinizi kapamak, suyun sesini dinlemek ya da en kolayı; bir manzaranın karşısına geçip onu izlemek... Su, iyi kalpli bir sığınak.

Beni spa ve kuaförlere emanet ediniz: “Mümkün olsa her gün, günde iki kere masaj yaptırırım” diyen kadınların sayısı hiç de az değil! Muhtemelen biri de sizsiniz. Biri de benim. Masaj, hem fizyolojik hem de psikolojik açıdan faydalı. Sıkışan kaslarınız açılıyor, kan dolaşımınız hızlanıyor, mayışıyorsunuz. Üzerinizdeki negatif enerji de zavallı masöre geçiyor! Sadece masaj değil elbet bir spa’dan anladığımız. Buhar odası, sauna, termal su, hamam... Adını siz koyun. Hepsinin özünde kendimize bir güzellik yaptığımız ve gıcık şeylerden arındığımız hissi var. Bundan güzel tedavi olur mu! Bir de kuaförler salonlarının dayanılmaz hafifliği var ki sormayın. Tabii ki manikür/ pedikür/kaş aldırma gibi çözümler de bünyemize iyi geliyor. Hatta bir arkadaşımız daha da iyi bir yol bulmuş: Kafası bozulduğunda bolca bahşiş vererek yarım saat saçını yıkatıyor. İşte su ile kuaför salonunun güçlerinin birleştiği o muazzam an!

Yeni elbise, yeni ben. bu defa kesin: Öğ-re-ne-me-dik gitti. Öğ-re-ne-me-dik. Yeni bir elbise, ceket, bot, babet, çanta, bere, ruj, serum, peeling, küpe, gömlek, sutyen, iç çamaşırı ile daha iyi bir hayat elde etmediğimizi öğrenemedik gitti. Dünyanın en acayip şeylerinden biri bu. Gidiyoruz, son kuruşumuza kadar çoğu hiç ihtiyacımız ve hatta tarzımız olmayan şeyleri alıyoruz... Tabii kredi kartları da şişiyor. Onları giyince/ sürünce/takınca daha etkileyici ve “yeni” olacağımız düşüncesi mi bizi yöneten? Kumanda bizde değil, orası kesin! Bu liste daha uzar gider. Hatta bir sayımızı sadece bu konuya adayabiliriz. Tavsiyemiz, sizin de kendi listenizi yapmanız. Hangileri kısa, hangileri uzun vadeli, hangisine daha çok tutunmak lazım, hangisinden vazgeçmeli? Bir düşünün... Çok eğlenceli sonuçlara varacaksınız! İçinize bir dalın bakalım... İyi yolculuklar!