Şimdi sen kelebeğin izini sür güzel gözlü, gülünce şirin olan kız çocuğu…
Bir inanışa göre, gidenin ardından ruhu kelebek olarak gelip selam edermiş, bir yerde okumuştum.
Ben çok iz sürdüm yıllarca, pek de çok gördüm.
Sana hiç söylemedim ama, yıllar önce başka şehre göç eden, orada ailesini kuran küçük teyze kızıma hep benzettim seni. Özlemini seni gülüşünle dindirdim, yüreğimde.
Sen şimdilerde bana abla derken, bu kez yüreğimde kelebekler uçuşuyor… Benim kara gözlü, çabuk çabuk konuşan küçük teyze kızıma hasretimse geçen kış dindi, kavuştuk.
Bil istedim tüm bunları, oysa sen bugün acı bir deneyimi bildin, yüreğinin hiç tatmadığı, babası kız çocuğu oldun birden, kocaman bir baban varken daha dün.
İşte hayat böyle küçük kız, senin mırıldandığın müziğin ezgilerinden acı bir ses çıkarır birden bire, İstanbul yanarken sıcakken, senin yüreğin yanar, bedenin buz keser kederden.
Haydi, şimdi sende bir kelebek izi sür, selam getirecek sana iyi olduğunun habercisi.
Çiçekler ile uğurla sonra, başkalarına da selam götürsün diye.
