"Eşim bana uzak duruyor!" Danışanlarımdan zaman zaman duyduğum bu laf bana tuhaf geliyor. Bir şey size ne kadar uzaksa, siz de ona o kadar uzaksınızdır. İstanbul Ankara'ya 500 km uzakta iken, Ankara İstanbul'a 20 km olabilir mi? Eşiniz size uzak duruyorsa siz de eşinize uzaksınız.
"Ama olur mu Hakan Bey, ben ona şunu yapıyorum, bunu yapıyorum... Bak ne kadar yakınım."
Benim söz ettiğim şekilsel yakınlık değil, içsel yakınlık. Şeklen yakın dururken kalbinizle de gerçekten orada mısınız? Ona duyduğunuz öfke, korku gibi duygular sizi ondan uzak tutuyor olabilir mi?
Bir danışanım, babasının kendisine çok uzak davrandığından şikâyetçiydi. Farklı şehirlerde yaşıyorlardı. Babası işyerinin açılışına da gelmemiş çocuğunun doğumuna da. Bunun gibi birçok olayı sıralayabiliyordu babasının uzak olduğunu anlatmak için.
Aynı şeyi söyledim: Baban sana uzaksa aslında sen babana uzaksın. Yaptığımız çalışmalarla şunu hatırladı: Küçükken annesiyle babasının bir konuşmasına kulak misafiri olmuş. Annesi babasına bir tanıdıklarının kendi kızını taciz ettiğini anlatmış. Küçük kız bu konuşmayı duyunca korkmuş. Kendini korumak adına, farkında bile olmadan babasıyla arasına görünmeyen bir duvar örmüş.
Burada bir adım daha ileri gidiyorum. Eğer başkalarına uzaksanız aslında kendinize de uzaksınız.
Aşağıda linkini bulacağınız meditasyonu danışanımla birlikte yaptık. İçindeki çocuğu ziyarete gittiğimizde danışanım kendisini 4-5 yaşlarında gördü. 30 metre uzakta, çömelmiş vaziyette, sırtı dönük oturuyor ve ağlıyordu.
O küçük çocuğa yakınlaşmamız zaman aldı. Onunla oynadık, zaman geçirdik. O hafta annesi babası aradı ve ona misafirliğe geldiler. Buna da şaşırmadık. Çünkü danışanım kendisine yaklaştıkça dışarıdaki dünya da ona yaklaşıyordu.
Dışarıdan beklediğiniz her ne varsa önce onu kendinize siz verin. "Benim ihtiyacım ne?" sorusunu kendinize daha çok sorun. Yakınlık arıyorsanız önce kendinize yakınlaşın. Sevgi istiyorsanız kendinize sevginizi daha çok ifade edin.
Hatırlayın, "Dünya siz böyle olduğunuz için bu haldedir."
