İyilik perimi ezdim!

Normalde zor uyanan bir insanım ben… Daha doğrusu hem zor uyuyan, hem de zor uyanan bir insanım… Uykusuzluktan yerde emeklemeye başlasam da, yatağa yattığımda uyuyamam ya da saatlerce uyusam bile dünya yıkılsa uyanmam… Öyle tuhaf bir uyku düzenim var… Neyse… Minik peri, elindeki değnekle burnumun ucunu dürtünce hemen uyandım… Büyük bir ihtimalle durumun tuhaflığından kaynaklanan bir değişim yaşamıştı bünyem ve uyanmakta zorlanmamıştım…

Gözlerimi açıp, karşımda yastığın üstüne konmuş minik periyi görünce 1-2 saniye şaşkınlıkla baktım… Sonra gördüğümün ne olduğunu anladım ve hiç sesimi çıkartmadan, nefes bile almadan periye bakmaya başladım… Hiç kıpırdamıyordum… "Sen kimsin" bile demedim…

Minik peri gülümseyerek "Dile benden ne dilersen" dedi… Hareket sürdürerek bakmaya devam ettim… Peri de gülümseyerek beklemeye devam etti… Tüm bunlar sadece bir dakika sürdü… Sonra ben birdenbire, sol tarafına dönerek; ormanın derinliklerinde yaşayan yırtıcı bir hayvanın çevikliği ile komodinin üstünde duran kalın kitaplarımdan birini kaptım ve Perili yastığa dönerek, kitabı Peri'nin kafasına geçiriverdim… Kakalak gibi ezerek öldürdüm Peri'yi… Aniden karşıma çıkan her şeye verdiğim tepkiyi vermiş olmanın rahatlığı ile dönüp uyumaya devam ettim… Uyumadan hemen önce ise "Gecenin köründe, el âlemin yatağında aniden ortaya çıkmasaymış o da; korktum sonuçta" diye düşündüm

Sonra sabah uyandığımda, yanımdaki boş yastığa baktım ve yastık boştu… Ezilmiş bir Peri filan da yoktu yastıkta… Kitap ise gece uyumadan önce bıraktığım yerde, bıraktığım şekilde duruyordu…
Rüyaymış gördüklerim… Bilincimin nasıl bir alt yapısı varsa; rüyamda dileklerimi yerine getirecek bir peri görüp, iyilikten anlamayan ve güzelliklere alışık olmayan bünyemle Peri'yi öldürdüm…
Benim ani hareketlerimin ve tepkilerimin meşhurluğu göz önüne alınacak olursa; aniden gördüğüm periyi öldürmüş olmam normal aslında… Hiç beklemediğim bir anda, salonda oturduğunu sandığım sevgilimi aniden koridorda görünce refleks olarak yumruk atmışlığım da var benim gerçek hayatımda… Yaparım yani öyle ani hareketler… O anda ne düşündüğümü hiç bilmem ama ilkel bir korunma dürtüsüyle saldırırım… Kısacası perinin akıbeti normal…

Ancak, bilincimin bana söylemeye çalıştığı "Reflekslerini kontrol altına al" değil bence… Bilincim bana "Ayağına kadar gelen güzellikleri ani tepkilerle ve düşünmeden yok etme" demeye çalışıyor bence…
Evet, ben de birçok kadın gibi huzurla huzursuzlaşırım çoğu zaman… İyi giden olayları, kötüleştirmeyi severim… Eğer bir ilişkimde, ilişki başlayalı 4 ay olduğu halde, hala sorun yaşamadıysam, gerilirim ben…

Sizde de öyle mi?.. Her şey iyi gidince siz de altında "Kötülük" arar mısınız?.. Ya da karşıma iyi bir olay çıktığı zaman altında "Terslik" ararım ben…
Durup, dururken mi böyle oldum?
Hayır!
Daha önce yaşadıklarım, her şeye temkinli, ön yargılı ve şüpheyle yaklaşmama sebep oldu…
Eskiden sonunu düşünmeden yaşadığım her şey, artık iyi olabilecekleri de kötüymüş gibi yaşamama sebep oluyor… %80 civarında haklı çıkıyorum ama iyi olabilecek %20'yi de o arada harcamış oluyorum…
"Kim bilir o perinin gerçek amacı ne de, bana iyilik teklif ediyor" diye düşünürdüm, eğer ezmeden ilişkimizi devam ettirmeyi başarsaydım ve iyilik isteme hakkımı da "Dürüst olduğunu" kanıtla şeklinde bir dilekle kullanırdım…

Biraz beklemeyi öğrenmeyi diliyorum aslında ben…
Birazcık sakin olabilmeyi diliyorum…
Biraz "Olduğu gibi kabul edebilmeyi" istiyorum…
Birazcık "Eski tecrübelerimi ve kötü insanları" geride bırakmayı ve onları düşünmemeyi; iyilik ve güzellik yaşamayı denemeyi arzu ediyorum…
Yapamıyorum!
Her defasında "Kötülükle" karşılaşmış bir insan olarak yapamıyorum… Temkinli olmayı ve septikliği bırakamıyorum…
Tıpkı, sevgilimiz bizi araması gereken zamanda aramadığında aklımıza bin tane kötü senaryo getirmemiz gibi; kötümser yaklaşıyorum… Bu defaki adamın "Aramama" sebebinin gerçekten o anki mecburiyetten olduğunu aklıma bile getirmiyorum… İllaki geçen seferki adamın yaptığı kötülüğü yapacağını düşünüyorum… Olabilecek tüm güzellikleri o anda yok ediyorum…
Kötülüğe alışmış bir insan olarak, karşımdaki iyilik perisi bile olsa tek kaşımı kaldırarak "Yemezler" ifadesini takınıyorum…
Artık, her olayı "Tek başına bir olay" olarak ve her insanı "Diğerlerinden ayrı bir insan" olarak değerlendirmeyi öğrenmem gerekiyor… Kalıplaşmış tepkilerimden kurtulmam gerekiyor… Şüphelenmeye ve kötülük aramaya başlamak için gerçek kanıtlar bulmam gerektiğini kabul etmem gerekiyor… Elbette kanıtları ararken de temkinli olmak ama olmayan kanıtları önceki tecrübelerle yaratmamam gerekiyor…

Belki de "Kötülüğün" bitmesini dilemek en güzeli ama bu mümkün olmadığı için şimdilik kendimi değiştirmem gerekiyor…
Geçmişi unutmak ve şimdiyi çirkinleştirmemek; şimdiye ve geleceğe bir şans vermek gerekiyor…
Kötü geçmişimizin silindiği, umutlu günlerimizin ve yarınlarımın olacağı bir hayat diliyorum hepimize…
Karşımıza çıkan perilere şans verebilmeyi diliyorum…

NOT: Yumruk atmak ve aniden fiziksel olarak saldırmak konusu ile ilgili bir şey diyemem şimdilik; aniden karşıma çıkana saldırma konusu tamamen ilkelliğimle alakalı… Onun geçmişimle bir ilgisi yok…

Sevgilerimle…